%0 Journal Article %T تأثیر پلیمرهای سوپرجاذب بر میزان نگهداشت رطوبت در مکش‌های مختلف دو خاک با بافت متفاوت %J پژوهش های آبخیزداری %I مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان فارس %Z 2981-2313 %D 2014 %\ 10/23/2014 %V 27 %N 3 %P 177-186 %! تأثیر پلیمرهای سوپرجاذب بر میزان نگهداشت رطوبت در مکش‌های مختلف دو خاک با بافت متفاوت %K منحنی مشخصه رطوبتی %K پلیمر جاذب رطوبت %K تراوات %K استاکوزرب %R 10.22092/wmej.2014.106903 %X یکی از راهکارهای مقابله با کمبود منابع آب و بحران خشکسالی به‌ویژه در مناطق خشک و نیمه‌خشک، استفاده از پلیمرهای سوپرجاذب رطوبت است. تحقیق حاضر به بررسی تأثیر پلیمرهای سوپرجاذب بر رفتار رطوبتی دو خاک با بافت مختلف می‌پردازد. به این منظور، آزمایش‌ها به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی و در سه تکرار انجام شد. تیمارها شامل؛ دو نوع پلیمر جاذب رطوبت (تراوات و استاکوزرب)، هر یک در پنج سطح (صفر، 2، ‌4، 6 و 8 گرم در کیلوگرم خاک) و دو خاک با بافت مختلف (شنی لوم و لوم شنی) بود. پس از اعمال تیمارها، میزان رطوبت در 7 مکش شامل؛ صفر (اشباع)، 3/0، 5/0، 1، 5، 10 و 15 بار اندازه‌گیری شد. نتایج نشان داد که در همه مکش‌ها، نوع سوپرجاذب، سطح مصرف و همچنین بافت خاک تأثیر معنی‌داری در سطح یک درصد بر میزان نگهداشت رطوبت دارد. کاربرد پلیمرهای سوپرجاذب در خاک شنی لوم نسبت به خاک لوم شنی افزایش بیشتر نگهداشت رطوبت را به دنبال داشت. همچنین در تمام مکش‌ها با افزایش سطح مصرف پلیمر، میزان نگهداشت رطوبت نسبت به تیمار شاهد، افزایش یافت. از طرفی، بیشترین میزان افزایش نگهداشت رطوبت، در دامنه مکش 3/0 تا 5/0 بار مشاهده شد. در خاک شنی لوم، مصرف بیشترین سطح تراوات و استاکوزرب باعث افزایش رطوبت به ترتیب بین 4/182 تا 7/197 و 4/156 تا 1/166 درصد نسبت به تیمار شاهد گردید در حالی که، این مقادیر برای خاک لوم شنی، به ترتیب بین 84/47 تا 71/54 و 24/36 تا 82/37 درصد بدست آمد. این نتیجه دلالت بر کارایی بیشتر تراوات نسبت به استاکوزرب به خصوص در خاک شنی لوم دارد. نتایج همچنین حاکی از این بود که با افزایش سطح مصرف سوپرجاذب، درصد منافذ در دامنه اندازه بین 60 تا 100 میکرون افزایش بیشتری نسبت به سایر منافذ می‌یابد. %U https://wmrj.areeo.ac.ir/article_106903_c3bb092385651f14dff1115c11f62d72.pdf