زاگرس مرکزی ایران خاستگاه برخی از گونههای جنس استاخیس، یکی از بزرگترین جنسهای خانواده نعناعیان (Labiatae)، از جمله گونهی چای کوهی(Stachys lavandulifolia Vahl.) میباشد. گونهی چای کوهی گیاهی است به ارتفاع حدود 25 سانتیمتر با ساقه کرکدار و خزی که به گل آذین پشم گونه و الیافی دراز و خوشبو منتهی میشود. در منابع طب سنتی ایران وجهان، اثرات درمانی متعددی را به این جنس نسبت میدهند. هدف از این پژوهش مطالعه عوامل بوم شناختی گیاه چای کوهی (Stachys lavandulifolia Vahl.) است تا علاوه بر شناخت خصوصیات اکولوژیکی این گیاه، در جهت حفظ و بهره برداری از آن گامی برداشته شود. به این منظور مشخصات اقلیمی، فیزیوگرافی، خصوصیات فیزیکی و شیمیایی خاک گیاه در رویشگاههای آن در منطقه غرب استان اصفهان بررسی شد. نتایج نشان داد که این گونه در مناطق با بارندگی متوسط سالانه 8/372میلی متر، میانگین متوسط درجه حرارت سالانه 2/10 درجه سانتیگراد، تبخیر سالانه 1955 میلیمتر، متوسط روزهای یخبندان 142روز و اقلیم نیمه خشک و سرد رویش مناسبی دارد. نتایج بدست آمده از فیزیوگرافی مکان های مرتعی مورد مطالعه نشان داد که این گونه در مکانهایی با شیبهای متفاوت و با نوسان زیاد رویش دارد (6 – 23 درصد) و مرتفعترین و پستترین مناطق مورد مطالعه نیز با اختلاف ارتفاع 6/592 متر قابل تشخیص بودند. خاک رویشگاه چای کوهی دارای بافت سیلتی رسی لومی ، کمی قلیایی، فاقد شوری و از نظر مواد آلی و میزان پتاسیم و کلسیم متوسط میباشد.